Błogosławieni...

Felieton naczelnego • Myślę, że najgorszą, najbardziej szkodliwą ułomnością człowieka, od zarania dziejów aż po ich kres była, jest i będzie pycha. Nie ma gorszej rzeczy. Pycha wyrządza ludziom najwięcej szkody. Nie tylko niszczy relacje pomiędzy nimi, ale wpływa także bardzo destrukcyjnie na samego pyszałka. Najczęstszym cytatem z Biblii używanym przez polskich polityków jest ten właśnie dotyczący pychy. Ale nasi politycy nigdy nie używają go, kiedy mówią o sobie, tylko zawsze w kontekście swoich politycznych przeciwników. Cytat ten brzmi: „Przed upadkiem idzie pycha; a przed ruiną wyniosłość ducha”. Te słowa wypowiedział jeden z najmądrzejszych ludzi wszech czasów izraelski władca - król Salomon. Co ciekawe, przez pychę i zadufanie, przy końcu swoich dni Salomon zaliczył bardzo bolesny upadek. Jego konsekwencją był fakt, że po śmierci Salomona, imperium, które stworzył i którym zarządzał przez wiele lat, upadło, dzieląc się na dwie części. Nawet tak mądry i wybitny władca dał się złapać w pyszne sidła.

Dlaczego pycha jest tak podstępna, że praktycznie niezauważalna? Pewnie dlatego, że dotyczy przede wszystkim ludzi tak zwanego sukcesu, a więc tych mających jakąś władzę, autorytet, pozycję społeczną czy duże pieniądze. Przez pychę, kiedy ktoś znajduje się w tym miejscu, bardzo często zapomina o tym, że znalazł się tam tylko czasowo i że prędzej czy później będzie musiał z niego zejść. Ludzie pyszni zapominają o tym, że znaleźli się tam gdzie się znaleźli nie dzięki jakimś wyjątkowym predyspozycjom czy ciężkiej pracy, ale bardzo często przez zwykły zbieg okoliczności, albo jeszcze częściej przez znajomości i koneksje. Pyszałkowie uważają się za niezastąpionych i jedynych w swoim rodzaju, dlatego tak boleśnie przeżywają fakt, że kiedy ktoś ich zastępuje, nie kończy się to powszechną i ogólnoświatową katastrofą. Czasami jednak trudno im to zrozumieć, tak bardzo są zadufani.  

Pewnie dlatego kiedy Jezus Chrystus wygłasza swoje słynne „Kazanie na Górze”, a w nim wymienia „Osiem błogosławieństw”, mówi o tym, że błogosławieni (szczęśliwi) będą ludzie, których życiowe położenie jest jakby przeciwne do położenia tych, którzy tkwią w pysze po uszy. Kto więc jest błogosławiony? Ubodzy w duchu, ci którzy się smucą, cisi (wyciszeni – spokojni - pokorni), ci którzy pragną sprawiedliwości, również miłosierni, czystego serca, ci którzy wprowadzają pokój, ci którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, ci którym ludzie urągają, których prześladują z powodu Boga, o których kłamią i plotkują. To wprost niewiarygodne, ale tacy właśnie ludzie są w oczach Stwórcy cenni, bo przez niego osobiście wyróżnieni błogosławieństwem i przychylnością.   

W ostatnich latach mojej pracy w „Nowinach Krapkowickich” miałem wielokrotnie kontakt z takimi błogosławionymi ludźmi. Ludźmi pomiatanymi, skrzywdzonymi, lekceważonymi przez „władców tego świata”, również tego naszego świata w sercu Opolszczyzny - gminnego czy powiatowego. W ludziach tych było wiele bólu, żalu i rozczarowania. Czasami zwykłej pretensji i frustracji. Byli oni jakby naznaczeni – przeorani doświadczeniami, z którymi przyszło im się zmierzyć i tą nierówną walką, którą przyszło im toczyć. Było w nich wiele różnych emocji i uczuć, nie zawsze dobrych, ale nigdy nie spotkałem w nich pychy, nienawiści czy żądzy zemsty - rewanżu. Kiedy stykam się z nimi i słucham ich opowieści, to powiem szczerze, że często wolę ich towarzystwo, niż towarzystwo pysznych ludzi sukcesu. Ostatnio uświadomiłem sobie dlaczego tak jest. Oni naprawdę są błogosławieni…