Człowiek bez smartfona

Felieton naczelnego • Obraz ludzi zajętych swoimi telefonami jest praktycznie powszechny. Poświęcamy swoim „komórom” więcej uwagi niż bliźnim wokół nas. Szkolne korytarze, dworce, przystanki, środki komunikacji publicznej, parki, ulice, a nawet nasze domy, pełne są wyznawców nowego bożka, któremu na imię smartfon. Za czasów mojej młodości panował dość popularny pogląd, że Polacy to ludzie życzliwi, pomocni, zainteresowani drugim człowiekiem, generalnie, że Polska - PRL to „najweselszy barak socjalizmu”. Byliśmy przekonani o tym, że choć biedniejsi i mniej obyci, jesteśmy lepsi od ludzi Zachodu, właśnie poprzez nasze człowiecze uspołecznienie. Mówiło się wówczas, że na Zachodzie ludzie są anonimowi, egoistyczni, materialistyczni i nie obchodzi ich nic innego i nikt inny, niż oni sami. Dziś myślę, że choć był to pogląd fałszywy, to pewna odrobina jakiejś tam prawdy o ludziach była w nim reprezentowana. Jakkolwiek było, to już tylko odległa przeszłość.

Dziś ludzie w Polsce wpadli w sidła smartfonowego szaleństwa. W swoim zamyśle telefony i zainstalowane w nich komunikatory miały służyć do ułatwienia nam komunikacji, wymiany myśli i informacji, jednak technologia jak zwykle wymknęła się człowiekowi spod kontroli. Z czasem okazało się bowiem, że komunikatory zamiast pomóc stały się wielkim zagrożeniem dla relacji pomiędzy ludźmi, co więcej charakter i forma tych relacji zostały zdominowane właśnie przez technologię i to jest niestety bardzo niedobrze. Ludzie przestali odczuwać potrzebę bliskości, fizycznego bycia z drugim człowiekiem, potrzebę rozmowy, spojrzeń prosto w oczy, uśmiechów, grymasów, sporów - czasami o nic, a czasami o coś. Długie nocne Polaków rozmowy znalazły się na śmietniku historii, bo kto dziś chciałby tracić na nie czas skoro siedząc w swoim pokoju można praktycznie wszystko i ze wszystkimi oczywiście za pomocą telefonu?..