Pisarz to złodziej życiorysów

Rozmowa • Z Anną Czyrską rozmawiamy o pisaniu książek, problemach jakie napotyka dzisiaj miłość, bratnich duszach i błędach w relacjach. 

 

Dzieje się w Leuven w Belgii, gdzie mieszkałam prawie rok. Wyjechałam tam w ramach programu Erasmus. Urzekło mnie to miasteczko tym, że wizualnie było bardzo katolickie, trochę nawet wielkością podobne do Opola. Stworzyłam bohaterkę Sybillę, która jest nietypowa: nieśmiała, niezbyt atrakcyjna, chodzi do liceum, ale otoczenie za nią nie przepada. Poznaje Michaela, który wciąga ją w swoje tajemnicze gierki. To powieść bardzo na czasie, gdyż dotyczy problemu wielokulturowości. Jest też nawiązanie do Wydziału Filozofii w Leuven gdzie miałam przyjemność studiować. Jest to punkt spotkań naszych bohaterów. Nie będę streszczać opowieści, ale to historia skomplikowanych relacji, które niestety źle się kończą.

 

Dziś to już jest łatwe. Natomiast ciężko się przebić w środowisku literackim. Niestety w Polsce moje wydanie powieści zostało całkowicie zignorowane. Opublikowano kilka artykułów i tyle. Prawda jest taka, że jako pisarz musisz walczyć o swoją pozycję, prestiż. Sztuką jest na tym zarabiać. Pisanie to ciężki kawałek chleba. Można zarabiać na pisarstwie, ale pod warunkiem, że masz dobry marketing i podpisałaś dobrą umowę wydawniczą. Pisząc pod publikę musiałabym pisać w stylu Greya, ale nie potrafię pisać ckliwych romansów. Może kiedyś mi się uda, ale niestety mój język jest za bardzo poetycki i odbiega od pewnych norm romansów. Natomiast wciąż czekam by jakiś hollywoodzki reżyser to dostrzegł i powiedział: „Mam scenariusz, mam opowieść, mam film!”.

 

Dziś chyba ogólnie ludzi się dostrzega dopiero po śmierci. Żyjemy w czasach ogromnego egoizmu. Na przykład Norwida jako artystę doceniono po śmierci, a taki Rafał Wojaczek? Jeśli w Polsce jesteś pisarzem najlepiej miej w zasięgu inny zawód. Nie żyjemy w Skandynawii, gdzie pisarz dostaje pieniądze nawet jak ktoś wypożyczy w bibliotece jego książkę...