Ratunek niezgodny z przepisami

Felieton naczelnego • 10 kwietnia 1912 roku najsłynniejszy statek świata „Titanic” wypłynął z Southampton w swoją pierwszą, a zarazem ostatnią wyprawę za ocean, do Nowego Jorku. To co wydarzyło się cztery dni później (14.04.1912) na lodowatych bezkresach wód Oceanu Atlantyckiego, nie tylko wstrząsnęło światem, ale także stało się niezwykłą inspiracją dla twórców filmów, piosenek, gier i innych środków wyrazu artystycznego. Oczywiście zatonięcie „Titanica”, a wraz z nim ponad 1500 osób z 2 224 osób stanowiących pasażerów i załogę spowodowało wszczęcie drobiazgowego śledztwa. Statek – gigant poszedł na dno po zderzeniu z górą lodową, czyli teoretycznie nikt nie był temu winny, jednak ilość ofiar tego zderzenia była przerażająca. Przecież nie zdołało się uratować prawie 70% tych, którzy wsiedli na pokład statku, który nosił miano „niezatapialnego”. Jak mogło do tego dojść?
 
Właśnie na pytanie o to, dlaczego w zimnej wodzie Atlantyku utonęło aż tylu ludzi, próbowali znaleźć odpowiedź fachowcy z wielu dziedzin nauki oraz spece od bezpieczeństwa. Pomijając szereg nieprawidłowości, które wówczas ujawniono (na ich opisywanie nie mamy tutaj miejsca), w kwestii bezpieczeństwa na „Titanicu” wszystko okazało się być zgodne z obowiązującym prawem! „Titanic” posiadał wymagane przez prawo 16 szalup ratunkowych, co więcej armator Korporacja „Oceanic Steam Navigation” (OSN) zadbała o to, aby na pokładzie statku znalazły się dodatkowo cztery szalupy ratunkowe – dmuchane pontony. Dlaczego więc zginęło aż tyle osób? Odpowiedź jest prosta „Titanic” był czterokrotnie większy niż największe wówczas sklasyfikowane przez prawo jednostki pływające. To pod owe jednostki napisane było prawo, a nie pod czterokrotnie większego „Titanica”!...