Rektor

Felieton naczelnego • Poznałem go wtedy, kiedy jeszcze nie był rektorem Politechniki Opolskiej. To było chyba z dekadę temu, a może jeszcze wcześniej. Razem ze swoim ówczesnym szefem – rektorem PO – oprowadzał dziennikarzy po jakichś nowych pomieszczeniach – budynkach politechniki. Pamiętam jego swobodę, pewność siebie i poczucie humoru. Dziennikarzy nie było zbyt dużo, tylko ja, ale obaj panowie z roli gospodarzy wywiązali się najlepiej jak umieli – oprowadzali, opowiadali, angażowali się i autentycznie byli uradowani i dumni z tego, co powstało. Zero arogancji, zero popeliny, zero lekceważenia przedstawiciela jakichś tam prowincjonalnych mediów. Sam profesjonalizm.

Potem jeszcze kilkukrotnie miałem z nim styczność. Ale nie było to nic szczególnego, aby o tym wspominać. Jednak ostatnio znałem go już tylko z mediów. Z konfliktu, jaki miał z niektórymi swoimi pracownikami, żyły przez miesiące opolskie media, działające w małym, nudnym i przeciętnym województwie, nie po raz pierwszy ponad miarę eksponowały kolejną „pseudoaferę”. Opolszczyzna to szczególne miejsce – pozbawione ekscentrycznych indywidualności, prawdziwych elit, z egoistycznym i zapatrzonym w siebie społeczeństwem. W takim miejscu naprawdę trudno działać mediom, dlatego nie po raz pierwszy dochodzi w opolskim grajdołku do sytuacji, kiedy to, świadomie lub nieświadomie, opolscy dziennikarze systematycznie niszczą kolejnego człowieka, na jego krzywdzie budując medialną pozycję swoich publikatorów...