Słowa jak liście na wietrze

Felieton naczelnego • Jako człowiek, który żyje z mówienia czy pisania zauważam ostatnio ogromną dewaluację znaczenia słów. Słowa tracą na wartości jak złotówka za czasów kiedy wicepremierem i ministrem finansów polskiego rządu był niezapomniany Leszek Balcerowicz. Właściwie na każdym miejscu i w każdych ustach słowa mają jakby mniejszą wagę znaczeniową. Jest ich coraz więcej, otaczają nas praktycznie ze wszystkich stron, wypowiadane i wypisywane codziennie niezliczoną ilość razy, przelatują jak jesienne liście, niczego po sobie nie pozostawiając. Mam smutne wrażenie, że w niektórych dziedzinach słowa przestały mieć praktycznie jakiekolwiek znacznie.

Na przykład w polityce i tej wielkiej i tej małej, lokalnej można bezkarnie gadać bzdety, pleść farmazony, kłamać w żywe oczy, obiecać gruszki na wierzbie i kompletnie nikt się nawet nie zorientuje, że jest robiony w przysłowiowego konia. No może przesadziłem, że nikt, ale na pewno większość się nie skapnie. Ludzie „kupią” każdą głupotę byleby tylko zgadzała się z ich punktem widzenia, bądź przyjemnie łechtała ich ego. To smutna, stara prawda, ale człowiek wciąż kocha być okłamywany. Mam jednak wrażenie, że współczesny człowiek, homo sapiens XXI wieku, kocha to bycie okłamywanym jak nigdy dotąd...