Szklarniowe pokolenie

Felieton naczelnego • Po internecie krążą sympatyczne filmiki z serii „Kiedyś to było jakoś lepiej” gloryfikujące drugą połowę XX wieku i życie, które wówczas prowadzili Polacy. Na filmikach ich autorzy przekonują o tym, że „kiedyś to było lepiej” niż jest teraz. Przypominają, że „kiedyś” piło się kranówkę ze szlaucha, całymi dniami grało się w piłkę, jadło się kradzione owoce z działek, skakało się z balkonu na stertę piachu, pół klasy pił z jednej butelki, skakało się po metalowych trzepakach i tak dalej i tym podobne. Dziś nic z tych „fajnych” rzeczy już nie funkcjonuje i dlatego według nich jest po prostu „niefajnie”. Trudno polemizować z tego typu retoryką. „Kiedyś” było fajnie, bo zapewne ten czas przypadał na lata dzieciństwa czy młodości autorów wspomnianego filmiku. Teraz kiedy ci ludzie są już dorośli z sentymentem i nostalgią wspominają tamte dobre, beztroskie czasy. Może to nie jest dobre porównanie, ale to trochę tak jak z niektórymi starszymi mieszkańcami Śląska, którzy z rozrzewnieniem wspominają czasy III Rzeszy, ale nie dlatego, że wtedy był tak „fajowsko”, ale dlatego, że oni byli wtedy młodzi pełni zapału, radości i entuzjazmu.

Nie da się porównać na przykład lat 70. minionego wieku z pierwszymi dwoma dekadami wieku następnego. To dwie różne epoki, to zupełnie inny świat, nie tylko ze względów politycznych czy ekonomicznych, ale także mentalnych, społecznych, kulturowych czy duchowych. Jednak co by nie powiedzieć tamten świat paradoksalnie był dużo bardziej bezpieczniejszy, prostszy i przyjazny. Dziś z przerażeniem obserwujemy to co dzieje wokół nas. Niby jest bezpieczniej, niby bardziej „cywilizowaniej”, a na każdym kroku czai się niebezpieczeństwo. Przecież to starsi czyli ci którzy wychowywali się wtedy kiedy było „fajniej” zafundowali ten „niefajny” świat kolejnym pokoleniom. Chroniąc młodych ludzi na każdym kroku sprokurowaliśmy im świat, który wręcz zionie grozą rodem z najstraszniejszych horrorów.