Ciało, dusza i duch

Felieton naczelnego • Życie jest piękne – być może dla niektórych z nas te trzy słowa brzmiały dotąd jak banał, a jednak w ostatnich kilkunastu miesiącach zaczęły nabierać zupełnie innego znaczenia. Przyszło nam bowiem  funkcjonować w niezwykle ciekawych czasach, w których bardzo wiele pojęć uległo fundamentalnej redefinicji, wśród nich są także te dwa: „życie” i „piękno”. Pisząc o życiu nie sposób pominąć pewnej wypowiedzi, której udzielił na jego temat Mistrz z Nazaretu. W pewnym momencie swojej misji pod tytułem „Piękne Życie”, ten niezwykły Syn Boży stwierdził parafrazując: „Cóż zyska człowiek, który zdobędzie cały świat, doświadczy wszystkich jego uroków, zdobędzie bogactwa, zwiedzi niezwykłe miejsca, doświadczy ekscytujących przygód, zyska popularność i sławę u milionów, wszelkie wysublimowane uciechy, przyjemności i wygody będą jego udziałem, jeśli jednocześnie straci swoje życie? Co da człowiek w zamian za swoje życie?”.    

No właśnie, na czym, w świetle tych pytań, polega wartość życia? Jaka jest jego pasja, sensowność, celowość, tempo i treść? Dlaczego „zdobywanie świata” przeciwstawione zostało „traceniem życia?”. Dlaczego nie można mieć jednego i drugiego? Choć autor tych słów tego nie wyklucza, chyba każdy podświadomie przeczuwa, że jedno i drugie po prostu nie może iść ze sobą w parze. Ostatnie lata, które tak boleśnie doświadczyły ludzkość, przekonują, że życie nie polega na zdobywaniu, zawłaszczaniu, zwyciężaniu, dominowaniu, kręceniu się wokół siebie i swoich spraw, ale na czymś zupełnie przeciwnym. Przecież gdyby tak było, to ci którym właśnie to się udało tryskaliby szczęściem. Okazuje się jednak, że bardzo często (jeśli nie zawsze) ludzie, którym inni zazdroszczą popularności, majętności i zdolności, są głęboko i dramatycznie nieszczęśliwi. Maskują swoje życiowe tragedie zasłoną pod tytułem „człowiek sukcesu”, ale w sercach czują pustkę, bezsens i samotność. To smutne, ale tak po prostu jest…